Fir Är Sënnen

Christus huet eng Kéier fir d’Sënne gelidden, de just fir déi Ongerechteg fir d’Mënschen zu Gott ze féieren (1Pe 3:18). Hien ass d’Verzweiflung fir d’Sënne vun der ganzer Welt (1 John 2: 2), andeems d’Barrière vun der Feindlechkeet ofgebrach ass, déi tëscht Gott a Männer existéiert. Eemol befreit vum Adam senger Veruerteelung kann de Mënsch gutt Wierker produzéieren, well se ginn nëmme gemaach wann een a Gott ass (Ass 26:12; John 3:21).

Fir Är Sënnen

Ech hunn en Auszuch aus der Priedegt Nr. 350, vum Dokter Charles Haddon Spurgeon gelies, ënner dem Titel “E séchere Schoss an der Selbstgerechtegkeet”, an ech konnt net hëllefen, eng Ausso an der Priedegt ze kommentéieren.

De leschte Saz vun der Priedegt huet meng Opmierksamkeet erwëscht, déi seet: “Christus gouf bestrooft fir Är Sënnen ier se engagéiert goufen” Charles Haddon Spurgeon, Auszuch aus der Priedegt Nr. 350 “E séchere Schoss an der Selbstgerechtegkeet”, aus dem Internet geholl.

Elo, wann den Dr Spurgeon de bibleschen Text betruecht huet, dee seet, datt de Jesus “d’Lämmchen ass, dat zënter der Grënnung vun der Welt geschluecht gouf”, sollt hien ënnersträichen, datt Christus gestuerwen ass, ier d’Sënn an d’Welt agefouert gouf (Rev 13: 8; Rom 5: 12). Wéi hien awer behaapt datt de Jesus bestrooft gouf ier all Sënn vum Chrëscht individuell begaange gouf, verstinn ech datt den Dr Spurgeon keng Referenz zum Vers 8, Kapitel 13 vum Buch vun der Offenbarung gemaach huet.

Christus gouf fir d’Sënn vun der ganzer Mënschheet bestrooft, awer wien huet d’Verbrieche gemaach, déi d’ganz Mënschheet ënner Sënn gemaach huet? Elo, no de Schrëfte versti mir datt d’Sënn aus der Beleidegung (Ungehoorsamkeet) vum Adam kënnt, an net aus de Verhalensfeeler déi d’Männer maachen.

D’Strof déi Fridde bruecht huet war net wéinst Feeler vum Behuelen individuell gemaach ‘, well all Männer entstinn an der Konditioun vu Gott (Sënner) ofgeleent ze ginn. Christus ass d’Lämmche vu Gott dat gestuerwen ass virun der Grënnung vun der Welt, dat heescht, d’Lämmche gouf ugebueden ier dem Adam seng Beleidegung stattfonnt huet.

D’Strof, déi op Christus gefall ass, ass net wéinst dem Behuelen vu Männer (begaangene Sënnen), awer dem Adam senger Beleidegung. An Adam goufen d’Mënsche Sënner gemaach, well duerch eng Beleidegung Uerteel a Veruerteelung iwwer all Männer koum, ouni Ausnam (Rom. 5:18).

Wann d’Sënn (d’Konditioun vum Mënsch ouni Gott) aus dem Behuelen vu Männer entsteet, fir Gerechtegkeet ze etabléieren, wier onbedéngt d’Erléisung nëmme méiglech duerch d’Behuele vu Männer. Et wier gefuerdert datt Männer eppes Guddes maache fir hiert schlecht Verhalen ze vereinfachen, awer et wier ni “gerechtfäerdegt”.

Awer d’Evangeliumsbotschaft weist datt duerch d’Beleidegung vun engem Mënsch (Adam) all zum Doud veruerteelt goufen, an nëmmen duerch ee Mann (Christus, de leschten Adam) huet de Kaddo vu Gottes Gnod vill iwwer (Rom. 5:15). Wéi de Jesus fir eis Sënnen gestuerwen ass, huet eng Aktiounsauswiesslung stattfonnt: wéi den Adam net follegt, war de leschten Adam héieren bis zum Prouf.

Dee leschte Saz vum Extrait aus der Priedegt vum Dr. Spurgeon weist datt et net als als:

All Männer si Sënner well den éischte Papp vun der Mënschheet (Adam) gesënnegt huet (Ass 43:27);
Datt all Männer an der Ongerechtegkeet geformt sinn an an der Sënn empfaange ginn (Ps 51: 5);
Datt déi ganz Mënschheet zënter der Mamm vu Gott ofgewise gouf (Ps 58: 3);
Datt all Männer falsch waren zënter si gebuer goufen (Ps 58: 3), well se duerch eng breet Dier erakomm sinn, déi Zougang zu engem breede Wee gëtt, deen zu der Verdierfung féiert (Mt 7:13 -14);
Dat well se als Sklave vun der Sënn verkaaft goufen, huet keen dem Adam seng Iwergreffer iwwerschratt (Rom. 5:14);
Datt dat Bescht vu Männer mat engem Dorn vergläichbar ass, an déi Éierlechkeet méi schlëmm ass wéi eng Heck vun Äscht (Mk 7: 4);
Datt all d’Mënsche gesënnegt hunn a kuerz un d’Herrlechkeet vu Gott falen wéinst der Veruerteelung déi am Adam etabléiert ass;
Datt et kee Gerechte gëtt, iwwerhaapt keen, ënner den Nokomme vum Adam (Rom 3:10), asw.

Wat Gutt oder Schlecht mécht e Kand an der Gebärmutter vu senger Mamm fir a Sënn konzipéiert ze ginn? Wéi eng Sënn verflicht e Kand sech ‚falsch‘ zënter senger Gebuert ze goen? Wéini a wou sinn all Männer verflunn a ginn dreckeg zesummen? (Rom. 3:12) War de Verloscht u Mënschlechkeet net duerch dem Adam seng Beleidegung?

An Adam goufen all Männer zesumme knaschteg gemaach (Ps 53: 3), well den Adam ass déi breet Dier duerch déi all d’Männer bei der Gebuert erakommen. Gebuert no dem Fleesch, Blutt a Wëlle vum Mann ass déi breet Dier, duerch déi all Männer erakommen, sech auswäichen a mateneen onrein ginn (John 1:13).

Wéi eng Veranstaltung huet all Männer “zesumme” onrein gemaach? Nëmmen dem Adam seng Beleidegung erkläert d’Tatsaach, datt all Männer, an demselwechten Evenement, onrein ginn (zesummen), well et onméiglech ass fir all Männer vun onzuelegen Alter den selwechten Akt zesummen ze maachen.

Betruecht: Hutt Christus gestuerwen well de Kain den Abel ëmbruecht huet, oder stierft de Christus wéinst dem Adam senger Beleidegung? Wéi eng vun den Evenementer huet d’Natur vun der ganzer Mënschheet kompromittéiert? Dem Cain säin Akt oder dem Adam seng Beleidegung?

Bedenkt datt d’Cain Veruerteelung net vu sengem kriminellen Akt kënnt, et staamt aus der Veruerteelung am Adam. De Jesus huet bewisen datt hien net komm ass fir d’Welt ze veruerteelen, awer fir se ze retten, well et kontraproduktiv wier ze jugéieren wat scho veruerteelt gouf (John 3:18).

Christus gouf bestrooft wéinst der Sënn vun der Mënschheet, awer d’Sënn bezitt sech net op dat wat d’Männer begéinen, éischter seet et iwwer d’Verbriechen déi Uerteel a Veruerteelung op all Mënsch bruecht hunn, ouni Ënnerscheed.

D’Handele vu Männer ënner dem Joch vun der Sënn gëtt och Sënn genannt, well jiddereen, dee sënnegt, sënnegt well hien e Sklave vun der Sënn ass. D’Barrière vun der Trennung tëscht Gott a Männer koum duerch dem Adam seng Beleidegung, a wéinst der Beleidegung zu Eden gëtt et kee bei de Mënschejongen, fir gutt ze maachen. Firwat gëtt et keen dee gutt mécht? Well se all verluere sinn an zesumme si se onrein ginn. Dofir, wéinst dem Adam senger Beleidegung, ass alles wat e Mann ouni Christus mécht onrein.

Wien aus dem Onreegen hëlt dat ewech wat reng ass? Keen! (Job 14: 4) An anere Wierder, et gëtt keen dee gutt mécht well jiddereen e Sklave vun der Sënn ass.

Elo verflicht de Sklave vun der Sënn Sënn, well alles wat hie mécht, gehéiert sengem Meeschter mat Recht. D’Aktiounen vun den Dénger vun der Sënn si sënnlech well se vu Sklaven der Sënn gemaach ginn. Dofir huet Gott déi befreit déi gleewen Dénger vu Gerechtegkeet ze sinn (Rom 6:18).

D’Kanner vu Gott, op der anerer Säit, kënnen net sënnegen, well se vu Gott gebuer sinn an de Som vu Gott bleift an hinnen (1 John 3: 6 an 1 John 3: 9). Jiddereen, deen d’Sënn mécht, ass vun der Däiwel, awer déi, déi u Christus gleewen, gehéieren zu Gott (1Ko 1:30; 1Jo 3: 24; 1Jo 4:13), well se den Tempel an de Wunnsëtz vum Geescht sinn (1Jo 3: 8 ).

Christus gouf manifestéiert fir d’Wierker vum Däiwel ze zerstéieren (1.Johannes 3: 5 an den 1.Johannes 3: 8), an all déi, déi vu Gott gebuer gi sinn, bleiwen an him (1.Johannes 3:24) an a Gott gëtt et keng Sënn (1 John 3: 5). Elo wann et keng Sënn zu Gott ass, follegt et datt all déi a Gott sinn net sënnegen, well se vu Gott gebuer goufen an de Som vu Gott bleift an hinnen.

E Bam kann net zwou Zorten Uebst droen. Also, déi, déi aus dem Som vu Gott gebuer sinn, kënnen net Uebst fir Gott an der Däiwel produzéieren, sou wéi et onméiglech ass fir en Déngscht zwee Meeschter ze déngen (Luk. 16:13). All Planz, dee vum Papp geplanzt ass, dréit vill Friichten, awer et mécht nëmme Friichte fir Gott (Jesaia 61: 3; Johann 15: 5).

Nom Stierwen un der Sënn, dem ale Meeschter, bleift et fir den operstanene Mënsch sech selwer Gott als lieweg vun den Doudegen ze presentéieren, an d’Membere vu sengem Kierper als Instrument vun der Gerechtegkeet (Rom. 6:13). De ‘liewege’ Zoustand vun den Doudegen ass duerch de Glawen u Christus, duerch Regeneratioun (nei Gebuert) opkaf. Duerch déi nei Gebuert gëtt de Mënsch lieweg vun den Doudegen, an et bleift, dofir fräiwëlleg de Membere vu sengem Kierper als Instrument vun der Gerechtegkeet ze presentéieren.

D’Sënn herrscht net méi, well et huet net méi Herrschaft iwwer déi, déi gleewen (Rom. 6:14). De Chrëscht muss seng Memberen ubidden fir Gerechtegkeet ze déngen, dat ass, deen ze déngen deen hinnen geheelt huet, well Christus d’Rechtfäerdegung an d’Hellegung vu Chrëschten ass (Rom 6:19; 1Co 1:30).

Männer ouni Gott, op der anerer Säit, existéieren ouni Hoffnung op dëser Welt, well se si wéi déi Onrein an alles wat se produzéieren ass onrein. Et gëtt kee Wee fir de Mënsch ouni Gott dat Gutt ze maachen, well déi béis Natur nëmme schlecht produzéiert “Awer mir sinn all wéi schmutzeg, an all eis Gerechtegkeeten si wéi schmutzeg Lapp; a mir all verwinnt wéi e Blat, an eis Ongerechtegkeeten wéi e Wand huelen eis ewech “(Jes 64: 6).

De Prophéit Isaias huet den Zoustand vu senge Leit beschriwwen, verglach mat:

Déi knaschteg – Wéini sinn d’Leit vun Israel knaschteg ginn? Wann alles verluecht sinn an zesummen onrein gi sinn, dat ass am Adam, den éischte Papp vun der Mënschheet (Ps 14: 3; Jes 43:27);
Gerechtegkeet als knaschteg Lompen – All Wierker vu Gerechtegkeet fir Knaschteg si vergläichbar mat knaschteg Lompen, déi net gëeegent fir Kleeder sinn. Och wa si reliéis waren, waren d’Aarbechte vun de Leit vun Israel Wierker vun Ongerechtegkeet, Wierker vu Gewalt (Ass 59: 6);
Withers like the leaf – Et war keng Hoffnung fir d’Leit vun Israel, well d’Blat war dout (Ass 59:10);
Ongerechtegkeeten si wéi de Wand – Näischt wat Israel gemaach huet konnt se vun dësem schrecklechen Zoustand befreien, well Ongerechtegkeet ass vergläichbar mam Wand deen de Blat rappt, dat heescht, de Mënsch kann net vum Här vun der Sënn lass ginn.

Christus ass zu der Zäit fir déi Schlecht gestuerwen. D’Lämmche vu Gott gouf zënter der Grënnung vun der Welt vu Sënner geaffert

“Well Christus, wa mir nach ëmmer schwaach waren, zu der Zäit fir déi Schlecht gestuerwen ass” (Rom 5: 6);

“Awer Gott beweist seng Léift fir eis, doduerch datt Christus fir eis gestuerwen ass, wa mir nach ëmmer Sënner sinn” (Rom 5: 8).

Elo stierft Christus fir d’Sklaven vun der Sënn, an net fir déi “Sënnen” déi d’Sklaven vun der Sënn praktizéieren, wéi den Dr Spurgeon verstanen huet.

Christus ass fir Sënner gestuerwen, dofir stierwen déi, déi gleewen zesumme mat Him. Christus ass fir all gestuerwen, fir datt déi, déi séier ginn, net méi fir sech selwer liewen, mä fir hie liewen, dee gestuerwen ass an opgestan ass (2Co 5: 14).

Déi, déi mat Christus opgestan sinn, si sécher, well:

Si sinn a Christus;
Si sinn nei Kreaturen;
Déi al Saache si fort;
Alles ass nei ginn (2Co 5:17).

Gott huet sech mat selwer versöhnt, déi duerch Christus gleewen an de Liewenden aus den Doudegen de Ministère vun der Versöhnung ginn (2Co 15:18).

Déi lieweg ënnert den Doudegen si mat der Opmierksamkeet bliwwen: kritt d’Gnod vu Gott net ëmsoss (2 Kor. 6: 1). Gott huet dech an enger akzeptabler Zäit héieren, dofir als Instrument vun der Gerechtegkeet Chrëschte ginn empfohlen:

Gitt guer net Skandal – Firwat solle Chrëschten net Skandal ginn? Fir gerett ze ginn? Nee! Fir datt de Minister vun der Versöhnung zenséiert gëtt;
An allem empfehlbar sinn – A vill Gedold, a Leiden, a Bedierfnesser, an Angscht, a Peitschen, a Onrouen, bei Onrouen, an der Aarbecht, an der Wuecht, am Faaschten, an der Rengheet, an der Wëssenschaft, a laang- Leed, a Frëndlechkeet, am Hellege Geescht, an ongeschéckter Léift, asw. (2Co 6: 3-6).

Christus gouf zënter der Grënnung vun der Welt ëmbruecht, och ier d’ganz Mënschheet e Sklave vun der Ongerechtegkeet gouf wéinst der Ongehoorsamkeet vun engem Mënsch, dee gesënnegt huet: den Adam.

Dir sidd éiweg

Ech bieden zu Gott datt Dir un dës Wourecht gleewe kënnt, well dëse Gott de Mënsch gemaach huet, gouf an allem probéiert, awer hien ass och approuvéiert ginn, well hie Gott an allem gefollegt huet, bis zum Doud, fir deen hien d’Liewen zréck krut: hien ass vun den Doudegen opgestan an et gouf d’Erléisung vu jidderengem dee gleeft.

Dir sidd éiweg

Wou gees du an d’Éiwegkeet?

Dëst ass eng Fro déi wéineg wësse wéi se äntweren, awer d’Bibel weist wou Männer ginn wann se an d’Éiwegkeet kommen. Wann de Mënsch de Jesus als säin eenzegen a souveränen Här a Retter erkennt, éischter, wann hie gleeft datt de Jesus Christus de Jong vum liewege Gott ass, well hien an der Éiwegkeet Gott war, awer huet hie sech vu senger Herrlechkeet gesträift a gouf Fleesch (Mënsch ), war ënner déiselwecht Leidenschaft wéi Männer, huet awer net gesënnegt; dee gestuerwen ass wéinst der Barrière vun der Trennung déi existéiert tëscht Gott a Männer (Sënn) an um drëtten Dag opgestan ass, et ass sécher datt sou e Mann an der Éiwegkeet éiweg a voller Gemeinschaft mat Gott existéiere wäert.

Wéi och ëmmer, wann Dir net un d’Wourecht gleewen, déi hei uewen ausgesat ass, gëtt et éiweg vu Gott friem gemaach.

Gott huet de Mënsch erschaf fir en Deel vun engem Projet ze sinn, deen hien a sech selwer gegrënnt huet, a well Gott Éiweg ass, kann de Mënsch net vergangslos sinn, dat heescht, iergendwann ausgemaach ginn, dofir huet Gott him eppes vu sech ginn (den Otem) vum Liewen)

“An den Här Gott huet de Mënsch aus dem Stëbs vun der Äerd geformt, an huet den Otem vum Liewen a seng Nues geblosen; an de Mënsch gouf zu enger lieweger Séil gemaach “ (Gen 2: 7).

Den Otem vum Liewen, deen de Mënsch besëtzt, koum direkt vu Gott, dem Éiwegen, gëtt séier net geläscht, bleift fir d’Éiwegkeet.

Ier hien de Mënsch erschaf huet, huet Gott d’Äerd erschaf an, nodeems hien et erschaf huet, huet hien seng Herrschaft doriwwer delegéiert: “A Gott huet gesot: Loosst eis de Mënsch no eisem Bild maachen no eisem Bild; a regéiert iwwer de Fësch vum Mier, an iwwer d’Villercher vum Himmel, an iwwer d’Ranner, an iwwer d’ganzt Land, an iwwer all Reptil, dat sech op der Äerd beweegt “(Gen 1: 26).

Dunn huet hien eng agreabel Plaz fir de Mann virbereet fir ze bleiwen:

“An den HÄR Gott huet e Gaart zu Eden geplangt, op der Ostsäit; an hien huet de Mann do gesat, deen hie geformt huet. An den Här Gott huet all Bam aus der Äerd wuesse gelooss, wat dem A gefält a gutt fir ze iessen; an de Bam vum Liewen an der Mëtt vum Gaart, an de Bam vum Wësse vu Gutt a Béis “(Gen 2: 9).

De Mënsch huet Fleeg a Gemeinschaft mat Gott genoss:

“An den Här Gott sot: Et ass net gutt fir e Mënsch eleng ze sinn; Ech wäert hien e passenden Helfer fir hien maachen. Also wann den Här Gott vun der Äerd all Béischt um Feld an all Vull um Himmel geformt huet, huet hien se bei den Adam bruecht, fir hien ze gesinn, wéi hien se nennt; a wéi och ëmmer den Adam déi ganz lieweg Séil genannt huet, dat war säin Numm “(Gen. 2:18 -19).

“… wou de Geescht vum Här ass, et ass Fräiheet” (2Co 3:17), a wéi erwaart huet Gott dem Mënsch Fräiheet ginn: “An den Här Gott huet de Mënsch beoptraagt a gesot: Dir sollt fräi vum ganze Bam vum Gaart iessen …” (Gen 2: 16).

An hien huet him Liewen an Doud gewisen: d’Liewe war him ze follegen, dat heescht, de Mënsch géif zu Gott vereenegt bleiwen, well Gott ass Liewen, an den Doud war him ze follegen, well d’Ongehältegkeet géif zu enger Trennung vu Gott féieren, dat heescht dem Doud.

“Awer Dir sollt net vum Bam vum Wësse vu Gutt a Béis iessen; fir den Dag wou Dir dovun ësst, wäert Dir sécher stierwen “(Gen 2: 17).

Fir ze paraphraséieren: Soulaang den Adam net vum Bam vum Wësse vu Gutt a Béis giess huet, wier hie mat Gott vereenegt (lieweg), wann hie giess hätt, wier hie vu Gott getrennt (dout). D’Bestëmmung war kloer: iesst net sou datt Dir liewe kënnt!

Kënnt Dir Gott senger Léift a Betreiung fir de Mënsch an dëse biblesche Passagen gesinn?

Den Adam huet et awer net gemierkt, well wann d’Schlaang sot: ‘Bestëmmt Dir wäert net stierwen’ (Gn 3: 4), huet hien un d’Schlaang gegleeft an huet d’Uebst giess.

A wien war d’Schlaang? Hie war e presuméierten Engel dee säi Fürstentum grad verluer huet well hie gesicht huet fir wat Gott a sech selwer proposéiert hat an de Mënsch en Deel dovun ass. Kuckt wat dësen Engel entworf huet:

“Ech ginn op d’Héichte vun de Wolleken erop, an ech wäert wéi den Allerhéchste sinn” (Ass 14:14).

Awer, kuckt wat Gott dem Mënsch proposéiert huet: “A Gott sot, Loosst eis de Mënsch no eisem Bild maachen, no eiser Ähnlechkeet …” (Gen 1: 26)De Satan wollt net e Mënsch sinn, awer wollt d’Gläichheet vu Gott, well d’Gläichheet géif hie méi grouss maachen wéi d’Engelen

“An Dir sot an Ärem Häerz: Ech wäert an den Himmel eropgoen, iwwer de Stäre vu Gott wäert ech mäin Troun ophiewen, an um Bierg vun der Versammlung wäert ech op de Säite vum Norden sëtzen” (Ass 14:13).

D’Stäre vu Gott bezéien sech hei op Engelen.

Wéi de Mënsch gegleeft huet wat de Satan gesot huet an d’Wuert vu Gott ignoréiert huet: “Dir wäert sécher stierwen”, huet hien “Ongerechtegkeet” gemaach. Mat dësem Akt verkeeft den Adam sech selwer als Sklave vun der Sënn an all déi, déi gebuer solle ginn, goufen och verkaaft, dat heescht, all Männer wéinst dem Adam senger Beleidegung gesënnegt:

“Well all gesënnegt hunn an un d’Herrlechkeet vu Gott feelen” (Rom. 3:23), sinn all vu Gott getrennt.

A vun deem Moment un ass de Mënsch verwerteeleg, reprochéiert ginn, dat heescht veruerteelt, dout, fir ëmmer vum Liewen ofgeleent, well hien huet eng Séil déi fir ëmmer wäert existéieren, och nodeems hien zréck an de Stëbs ass.

Awer den Zweck vu Gott kann net gestoppt ginn, a Gott, a senger ganz Léift mat där hien d’Männer gär huet, huet mächteg Erléisung zur Verfügung gestallt: säin eegene Jong, dee vu senger Herrlechkeet ofgetrennt “Awer hien huet sech eidel gemaach, d’Form vun engem Kniecht ugeholl, wéi Männer ginn” (Phil 2: 7), an hie gouf wéi Männer, sou datt de Mënsch erëm d’Méiglechkeet hätt wéi ze ginn Gott.

Et war noutwendeg datt Gerechtegkeet gegrënnt gouf: am Ufank huet e Mënsch, deen ouni Sënn erschaf gouf, dem Wuert vu Gott net gegleeft, awer zu der Zäit war en anere Mënsch ouni Sënn dem Wuert vu Gott héieren.

“Well sou wéi duerch d’Ongehällegkeet vun engem Mënsch, vill zum Sënner gemaach gi sinn, sou gëtt duerch de Gehorsam vu ville vill gerecht gemaach” (Rom. 5:19);

“Fir sou wéi den Doud vun engem Mënsch koum, sou koum d’Operstéiung vun den Doudegen duerch e Mënsch” (1Co 15:21).

Awer wéi géif dat geschéien wann jidderee gesënnegt huet?

Gott huet e Mënsch musse ginn an dofir gouf de Jesus aus enger Jongfra gebuer, duerch d’Kraaft vu Gott.

An all déi, déi u Christus gleewen, sinn gerechtfäerdegt, well se mat Christus stierwen

“Fir deen, deen dout ass, gëtt vun der Sënn gerechtfäerdegt” (Rom. 6: 7), a mat him erëmbelieft. Sënne Natur gëtt geläscht an de Mënsch gëtt dout fir d’Sënn, awer lieweg fir Gott

“Also betruecht Dir Iech selwer als dout fir d’Sënn, awer lieweg Gott zu Christus Jesus eisen Här” (Rom 6:11),

Well hie mat sengem Jong Jesus Christus opgestan ass

“Dofir, wann Dir scho mat Christus opgestan sidd, sicht d’Saachen déi uewe sinn, wou Christus un der rietser Hand vu Gott sëtzt” (Col 3: 1).

Wann Dir dëst Wuert gleeft, wäert Dir vun der éiweger Veruerteelung gerett ginn, dat heescht, Dir gitt an d’Éiwegkeet a Gemeinschaft mat Gott. Éiwegt Liewen!

Sidd Dir fäeg un de Jesus Christus ze gleewen?

“Fir ze wëssen: Wann Dir mam Mond dem Här Jesus bekennt, an an Ärem Häerz gleeft datt Gott hie vun den Doudegen opgewuess ass, da wäert Dir gerett ginn” (Rom 10: 9).