Kobieta kananejska

Tłum usiłował ukamienować Jezusa z powodu jego słów, a nie z powodu cudów, których dokonał „Pokazałem wam wiele dobrych uczynków od mojego Ojca; za które z tych dzieł mnie kamienujecie? Odpowiedzieli mu Żydzi i rzekli mu: Nie kamienujemy cię za żadne dobre uczynki, ale za bluźnierstwo; ponieważ będąc człowiekiem, stajesz się Bogiem dla siebie ”(J 10:32-33).

Kobieta kananejska

„A kiedy Jezus stamtąd wyszedł, udał się do części Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, która opuściła te okolice, zawołała: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną, że moja córka jest okropnie okaleczona. Ale nie odpowiedział ani słowem. Podchodząc do niego uczniowie jego prosili go, mówiąc: Pożegnaj, który za nami woła. A on odpowiadając, rzekł: Zostałem posłany tylko do owiec, które zginęły z domu Izraela. Potem przyszła i oddała mu pokłon, mówiąc: Panie, pomóż mi! A on odpowiedział i rzekł: Niedobrze jest brać chleb dzieciom i rzucać szczeniętom. A ona odpowiedziała: Tak, Panie, ale psy też jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów. Wtedy Jezus jej odpowiedział: Niewiasto, wielka jest twoja wiara! Niech stanie się to dla ciebie, jak chcesz. I od tej godziny córka jej wyzdrowiała ”(Mt 15, 21-28).

Obcy wierzący

Po wyrzuceniu faryzeuszy za myślenie, że służenie Bogu jest równoznaczne z podążaniem za tradycjami ludzkimi (Mk 7: 24-30), Jezus i jego uczniowie udali się na ziemie Tyru i Sydonu.

Ewangelista Łukasz daje do zrozumienia, że ​​w obcych krajach Jezus wszedł do domu i nie chciał, aby wiedzieli, że tam jest, jednak nie można było się ukryć. Greka, Syro-Fenicjanka krwi, która miała córkę opętaną przez ducha nieczystego, słysząc o Jezusie, zaczęła ją błagać, by wyrzuciła z córki ducha, który ją dręczył.

– „Gdyż kobieta, której córka miała ducha nieczystego, usłyszawszy o nim, poszła i rzuciła mu się do nóg” (Mk 7, 25).

Ewangelista Mateusz opisał, że kobieta opuściła okolicę i zaczęła płakać, mówiąc:

– Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną, że moja córka jest nieszczęśliwie zdemonizowana! Ale pomimo próśb Jezus wydawał się jej nie słyszeć.

W przeciwieństwie do wielu innych, którzy słyszeli o Jezusie, kobieta kananejska ogłosiła wyjątkową prawdę:

– „Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną …”.

Kobieta nie wołała o maga, czarownika, uzdrowiciela, cudotwórcę, lekarza itp., Ale wołała o Syna Dawida. Podczas gdy dzieci Izraela pytały, czy Chrystus naprawdę jest Synem Dawida, Synem Bożym, kobieta kananejska zawołała z pełną pewnością: – „Panie, Synu Dawida…”, co jest dziwną pewnością w porównaniu ze spekulacjami tłumu

– „A cały tłum był zdumiony i mówił:‚ Czy to nie jest Syn Dawida? ‘ (Mt 12,23).

Bóg obiecał w pismach świętych, że Mesjasz będzie synem Dawida, a lud Izraela nie mógł się doczekać jego przyjścia. Bóg obiecał, że potomek Dawida według ciała zbuduje dom dla Boga, a królestwo Izraela zostanie ustanowione ponad wszystkimi królestwami (2 Sam. 7:13, 16). Jednak z tego samego proroctwa jasno wynika, że ​​ten potomek będzie Synem Bożym, gdyż sam Bóg będzie jego Ojcem, a potomek jego Synem.

– „Ja będę jego ojcem, a on będzie moim synem; a jeźli przyjdę do grzechu, ukarzę go rózgą ludzką i biczami synów ludzkich ”(2 Sam 7:14).

Chociaż Maria urodziła się w domu Dawida, ponieważ Maria była potomkiem Dawida, uczeni w Piśmie i faryzeusze odrzucili Mesjasza. Chociaż Pismo Święte bardzo jasno mówiło, że Bóg miał Syna, nie wierzyli w Chrystusa i odrzucali możliwość, że Bóg ma Syna

„Kto wstąpił do nieba i zstąpił? Kto zamknął wiatr w twoich pięściach? Kto przywiązał wody do odzieży? Kto założył wszystkie krańce ziemi? Jak masz na imię? A jak ma na imię twój syn, jeśli je znasz? (Prz 30: 3).

W obliczu pytania Jezusa: „Jak mówią, że Chrystus jest synem Dawida?” (Łk 20,41), jego oskarżyciele nie potrafili odpowiedzieć, dlaczego Dawid proroczo nazwał swego syna Panem, skoro to dzieci mają czcić rodziców, a nie rodziców dzieciom (Łk 20,44). wystarczyło usłyszeć o Chrystusie, by stwierdzić, że Chrystus był Synem Bożym, którego Dawid nazwał Panem.

Chociaż kobieta była cudzoziemką, usłyszała o Chrystusie, a informacje, które do niej dotarły, doprowadziły ją do wniosku, że Chrystus był obiecanym Mesjaszem, nasieniem Dawida

„Oto nadchodzą dni, mówi Pan, kiedy wzbudzę prawą latorośl Dawidowi; a będąc królem, będzie panował i postępował mądrze oraz będzie postępował według prawa i sprawiedliwości na ziemi ”(Jr 23: 5)

Z powodu płaczu kobiety uczniowie byli zaniepokojeni i poprosili Chrystusa, aby ją odesłał. Wtedy Jezus odpowiedział uczniom, mówiąc: – Zostałem wysłany tylko do owiec, które zginęły z domu Izraela.

Mimo pobytu w obcym kraju Jezus podkreślił swoją misję „Przyszedł dla swoich, ale swoi go nie przyjęli” (Ew. Jana 1:11); „Zagubione owce były moim ludem, ich pasterze wyrządzili im krzywdę, skierowali je w góry; chodzili ze wzgórza na wzgórze, zapominając o swoim miejscu spoczynku ”(Jr 50: 6).

Gdy Izraelici zapomnieli o „miejscu spoczynku”, Bóg posłał ich Syna, zrodzonego z kobiety, aby im oznajmił:

„Pójdźcie do mnie wszyscy znużeni i uciśnieni, a dam wam odpocznienie” (Mt 11, 28);

„O swoim Synu, który narodził się z potomstwa Dawida według ciała” (Rz 1: 3).

Wzywając swój lud, mówiąc: – Pójdźcie do mnie wszyscy zmęczeni i uciskani, Jezus przedstawia siebie jako spełnienie tego, co zostało przepowiedziane przez usta Jeremiasza.

Lud Mesjasza odrzucił go, ale kobieta Kananejka podeszła do Jezusa i oddała mu pokłon, mówiąc:

– Panie, pomóż mi!

Ewangelista Mateusz wyjaśnia, że ​​ponieważ kobieta poprosiła Chrystusa o pomoc, oddała Mu cześć. Ponieważ zawołał:

– Panie, pomóż mi! Prośbą kobiety było oddanie pokłonu Synowi Dawida.

Słysząc o Jezusie, kobieta uwierzyła, że ​​jest Synem Dawida, a jednocześnie uwierzyła, że ​​Chrystus jest Synem Bożym, ponieważ wielbiła Go prosząc o pomoc. Ewangelista wyjaśnia, że ​​proszenie Chrystusa o dar wyzwolenia jego córki od tego strasznego zła, niemożliwego dla ludzi, stanowiło kult.

Uwielbienie kobiety najwyraźniej nie przyniosło skutku, jak powiedział Jezus: – Niedobrze jest brać chleb dzieciom i rzucać nim szczeniętom. Odpowiedź Chrystusa na niewiastę była uzupełnieniem odpowiedzi Chrystusa skierowanej do uczniów.

Zapis ewangelisty Marka podaje dokładne znaczenie wyrażenia Chrystusa: „Niech najpierw dzieci będą zadowolone; bo nie jest wygodnie brać chleb dzieciom i rzucać szczeniętom ”(Mk 7,27). Jezus podkreślał, że jego misja jest związana z domem Izraela, a zajmowanie się nim byłoby porównywalne z czynem człowieka rodzinnego, który bierze chleb od swoich dzieci i podaje szczeniętom.

Odpowiedź kobiety kananejskiej jest zaskakująca, ponieważ nie zachowywała się przyjemnie w porównaniu z psami i odpowiada:

– Tak, Panie, ale szczenięta również jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów. Potwierdza to, co powiedział jej Jezus, jednak podkreśla, że ​​nie szukała pożywienia dla swoich dzieci, ale okruchów, które należą do szczeniąt.

Dla tej kobiety okruchy ze stołu Syna Dawida wystarczyły, aby rozwiązać jej problem. Pokazała, że ​​nie zamierza brać chleba dzieciom, które miały prawo uczestniczyć w stole, ale wystarczył okruch, który spadł ze stołu Syna Dawida.

Wtedy Jezus mu odpowiedział: – O kobieto, wielka jest twoja wiara! Niech stanie się to dla ciebie, jak chcesz. Od tej pory córka kobiety była zdrowa.

Należy zauważyć, że kobieta kananejska została zajęta, ponieważ wierzyła, że ​​Chrystus jest wysłannikiem Boga, Syna Dawida, Pana, a nie dlatego, że Jezus był poruszony stanem zdesperowanej matki. To nie rozpacz ojca czy matki sprawia, że ​​Bóg przychodzi z pomocą ludziom, ponieważ Chrystus czytał Pismo Święte proroka Izajasza, który mówi21 „Duch Pański spoczywa na mnie…”, powiedział: „Dziś Pismo Święte wypełniło się w waszych uszach” (Łk 4:21) i dał jasno do zrozumienia, że ​​to ufność w Bogu porusza ręką Boga, gdyż było niezliczone wdowy potrzebujący w Jerozolimie Eliasz został jednak wysłany do domu obcej wdowy. Dlatego? Ponieważ ta mieszkanka miasta Sarepta de Sidom rozpoznała, że ​​Eliasz był prorokiem, i pomimo swojej potrzeby graniczącej z rozpaczą, okazała swoje zaufanie Bogu, będąc posłuszną słowu proroka (Łk 4:25-26).